നമ്മളെ ആര് ഓർമിക്കും?
ഈ ​നി​മി​ഷം ദൈ​വം ഒ​ഴി​കെ ആ​രും ന​മ്മെ ഓ​ർ​മി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണം നാം ​ന​മു​ക്കു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. അ​താ​യ​ത്, ന​മ്മു​ടെ ചി​ന്ത​യി​ലും സ്നേ​ഹ​വ​ല​യ​ത്തി​ലും അ​ധി​കം പേ​ർ​ക്കു സ്ഥാ​ന​മി​ല്ലെ​ന്നു ചു​രു​ക്കം.

ശ​ത​കോ​ടീ​ശ്വ​ര​നാ​യ ഒ​രു മ​നു​ഷ്യ​ൻ. ജീ​വി​ത​സൗ​ക​ര്യ​ങ്ങ​ൾ​ക്ക് ഒ​രു കു​റ​വു​മി​ല്ല. എ​ല്ലാം അ​യാ​ൾ​ക്കു വേ​ണ്ട​തി​ൽ ഏ​റെ​യു​ണ്ട്. ഒ​രു ദി​വ​സം ഒ​ന്നും ചെ​യ്യാ​നി​ല്ലാ​തി​രു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട് അ​യാ​ൾ ത​ന്‍റെ തോ​ട്ട​ത്തി​ൽ ന​ട​ക്കാ​നി​റ​ങ്ങി. അ​വി​ടെ​വ​ച്ച് അ​യാ​ൾ ഒ​രു അ​പ​രി​ചി​ത​നെ ക​ണ്ടു​മു​ട്ടി. ആ​രാ​ണു നി​ങ്ങ​ൾ? എ​ന്‍റെ ഈ ​തോ​ട്ട​ത്തി​ൽ എ​ന്തു ചെ​യ്യു​ന്നു?

അ​പ്പോ​ൾ അ​പ​രി​ചി​ത​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു: “ഞാ​ൻ ഒ​രു മാ​ലാ​ഖ​യാ​ണ്. എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ഒ​രു കാ​ര്യം എ​ന്നോ​ടു ചോ​ദി​ക്കാം. ഞാ​ൻ അ​തു സാ​ധി​ച്ചു​ത​രും.’’ മാ​ലാ​ഖ പ​റ​ഞ്ഞ​തു കൗ​തു​ക​പൂ​ർ​വം അ​യാ​ൾ കേ​ട്ടു​ന​ന്നു. താ​ൻ എ​ന്തു ചോ​ദി​ക്കാ​നാ​ണ്? ത​നി​ക്ക് ഒ​ന്നി​ന്‍റെ​യും കു​റ​വി​ല്ല​ല്ലോ - അ​യാ​ൾ സ്വ​യം പ​റ​ഞ്ഞു. എ​ങ്കി​ലും അ​വ​സ​രം മു​ത​ലാ​ക്കാ​ൻ​ത​ന്നെ അ​യാ​ൾ തീ​രു​മാ​നി​ച്ചു.

അ​ല്പ​നേ​ര​ത്തെ ആ​ലോ​ച​ന​യ്ക്കു ശേ​ഷം അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: “ഈ ​ലോ​ക​ത്തി​ൽ എ​ത്ര​പേ​ർ എ​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​ക​ണം എ​ന്ന​റി​യാ​ൻ ആ​ഗ്ര​ഹ​മു​ണ്ട്.’’ ഉ​ട​നെ മാ​ലാ​ഖ പ​റ​ഞ്ഞു: “ദൈ​വ​ത്തെ മാ​റ്റി​നി​ർ​ത്തി​യാ​ൽ ഒ​രാ​ൾ മാ​ത്രം.’’ അ​തു കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ​ക്ക് ആ​കെ സ​ങ്ക​ട​മാ​യി. ഒ​രാ​ൾ മാ​ത്ര​മേ ത​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു​ള്ളോ? എ​ങ്കി​ൽ അ​താ​രാ​ണെ​ന്ന​റി​യാ​ൻ അ​യാ​ൾ​ക്കു ജി​ജ്ഞാ​സ​യാ​യി. അ​യാ​ൾ അ​തു ചോ​ദി​ച്ചു.

അ​പ്പോ​ൾ മാ​ലാ​ഖ പ​റ​ഞ്ഞു: “എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ഒ​രു കാ​ര്യം ചോ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള അ​വ​സ​ര​ണാ​ണു ഞാ​ൻ ത​ന്ന​ത്. ത​ന്മൂ​ലം ര​ണ്ടാ​മ​തൊ​രു ചോ​ദ്യം ചോ​ദി​ക്കാ​ൻ അ​വ​കാ​ശ​മി​ല്ല.’’ മാ​ലാ​ഖ പ​റ​ഞ്ഞ​തു ശ​രി​യാ​ണെ​ന്ന് അ​യാ​ൾ സ​മ്മ​തി​ച്ചു. എ​ങ്കി​ലും ത​നി​ക്ക് ഒ​രു കാ​ര്യം​കൂ​ടി ചോ​ദി​ക്കാ​നു​ള്ള അ​വ​സ​രം ത​ര​ണ​മെ​ന്ന് അ​യാ​ൾ കേ​ണ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ ദ​യ തോ​ന്നി​യ മാ​ലാ​ഖ പ​റ​ഞ്ഞു: “ദൈ​വം ക​ഴി​ഞ്ഞാ​ൽ നി​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന ആ​ൾ നീ ​മാ​ത്രം!’’ ഇ​തു പ​റ​ഞ്ഞി​ട്ടു മാ​ലാ​ഖ അ​പ്ര​ത്യ​ക്ഷ​നാ​യി.

മാ​ലാ​ഖ അ​നു​സ്മ​രി​പ്പി​ച്ച​തു​പോ​ലെ ദൈ​വം എ​പ്പോ​ഴും ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്നു​ണ്ട്. എ​ന്നാ​ൽ ദൈ​വ​ത്തെ മാ​റ്റി​നി​ർ​ത്തി​യാ​ൽ എ​ത്ര​പേ​ർ ഈ ​നി​മി​ഷം ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും? അ​ത​റി​യു​ക അ​ത്ര എ​ളു​പ്പ​മ​ല്ല. ചി​ല​പ്പോ​ൾ ഏ​റെ​പ്പേ​ർ ഈ ​നി​മി​ഷം ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കും. ചി​ല​പ്പോ​ൾ ആ​രും​ത​ന്നെ ഉ​ണ്ടാ​യെ​ന്നു വ​രി​ല്ല. അ​പ്പോ​ൾ ഞാ​ൻ എ​ന്ന ഒ​റ്റ ഒ​രാ​ൾ മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും എ​ന്നെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി​ട്ടു​ണ്ടാ​കു​ക.

മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​തു നാം ​എ​പ്പോ​ഴും ന​ല്ല​വ​രാ​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​ക​യി​ല്ല. ന​മ്മോ​ടു ശ​ത്രു​ത​യു​ള്ള​വ​രാ​യി​രി​ക്കാം ചി​ല​പ്പോ​ൾ ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​ത്. എ​ന്നാ​ൽ, ന​മ്മു​ടെ ന· ​ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ന​മ്മെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രും ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ചി​ന്തി​ക്ക​ണ​മെ​ന്ന​ല്ലേ ന​മ്മു​ടെ ആ​ഗ്ര​ഹം? അ​ങ്ങ​നെ​യു​ള്ള​വ​ർ എ​ത്ര​യു​ണ്ടെ​ന്ന് ന​മു​ക്ക് ഉൗ​ഹി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ക്കു​മോ?

നാം ​മ​റ്റു​ള്ള​വ​രെ ഓ​ർ​മി​ക്കു​ന്ന​വ​രും അ​വ​രെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രും അ​വ​ർ​ക്കു ന​ന്മ ചെ​യ്യു​ന്ന​വ​രു​മാ​ണെ​ങ്കി​ൽ തീ​ർ​ച്ച​യാ​യും മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ ഇ​ട​യ്ക്കി​ട​യ്ക്കെ​ങ്കി​ലും ന​മ്മെ ഓ​ർ​മി​ക്കും. എ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, അ​വ​ർ ന​മ്മെ സ്നേ​ഹി​ക്കു​ക​യും ന​മ്മു​ടെ ന​ന്മ ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും. എ​ന്നാ​ൽ, മു​ക​ളി​ൽ കൊ​ടു​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന ക​ഥ​യി​ലെ മ​നു​ഷ്യ​നെ​പ്പോ​ലെ നാം ​സ്വാ​ർ​ഥ​രാ​ണെ​ങ്കി​ൽ ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു ഈ ​നി​മി​ഷം ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ നാം ​മാ​ത്ര​മാ​യി​രി​ക്കും. അ​ങ്ങ​നെ വ​ന്നാ​ൽ അ​തു ന​മ്മു​ടെ ജീ​വി​ത​ത്തി​ലെ വ​ലി​യൊ​രു ദു​ര​ന്ത​മാ​യി​രി​ക്കും.

ഈ ​നി​മി​ഷം ദൈ​വം ഒ​ഴി​കെ ആ​രും ന​മ്മെ ഓ​ർ​മി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ അ​തി​ന്‍റെ കാ​ര​ണം നാം ​ന​മു​ക്കു​വേ​ണ്ടി മാ​ത്രം ജീ​വി​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന​തു​ത​ന്നെ. അ​താ​യ​ത്, ന​മ്മു​ടെ ചി​ന്ത​യി​ലും സ്നേ​ഹ​വ​ല​യ​ത്തി​ലും അ​ധി​കം പേ​ർ​ക്കു സ്ഥാ​ന​മി​ല്ലെ​ന്നു ചു​രു​ക്കം.

ഒ​രി​ക്ക​ൽ വി​ശു​ദ്ധ മ​ദ​ർ തെ​രേ​സ അ​മേ​രി​ക്ക സ​ന്ദ​ർ​ശി​ച്ച​പ്പോ​ൾ റേ​ഡി​യോ പ്ര​ഭാ​ഷ​ക​നാ​യ റോ​യി ലോ​യ്ഡ് ലോ​കം അ​ഭി​മു​ഖീ​ക​രി​ക്കു​ന്ന ഏ​റ്റ​വും വ​ലി​യ പ്ര​ശ്നം എ​ന്താ​ണെ​ന്നു മ​ദ​റി​നോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു. അ​പ്പോ​ൾ മ​ദ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: “നാം ​ന​മ്മു​ടെ കു​ടും​ബാം​ഗ​ങ്ങ​ളാ​യി ഉ​ൾ​പ്പെ​ടു​ത്തു​ന്ന​വ​രു​ടെ വൃ​ത്തം വ​ള​രെ ചെ​റു​താ​യി വ​ര​യ്ക്കു​ന്നു.’’ ഈ ​പ്ര​ശ്നം അ​വ​ത​രി​പ്പി​ച്ച​തി​നു​ശേ​ഷം അ​തി​നു​ള്ള പ​രി​ഹാ​ര​വും മ​ദ​ർ പ​റ​ഞ്ഞു: “ഓ​രോ ദി​വ​സ​വും ഈ ​വൃ​ത്തം കൂ​ടു​ത​ൽ വ​ലു​താ​യി നാം ​വ​ര​യ്ക്ക​ണം.’’
മ​ദ​ർ തെ​രേ​സ​യു​ടെ വീ​ക്ഷ​ണം എ​ത്ര​യോ ശ​രി​യാ​ണ്. നാം ​ന​മ്മു​ടെ സ്വ​ന്ത​മാ​യി ക​ണ​ക്കാ​ക്കു​ന്ന​വ​ർ​ക്കാ​യി വ​ര​യ്ക്കു​ന്ന വൃ​ത്തം വ​ള​രെ ചെ​റു​താ​യി​പ്പോ​കു​ന്ന​തു​കൊ​ണ്ട​ല്ലേ മ​റ്റു പ​ല​രും ന​മു​ക്ക് അ​ന്യ​രും പ​ര​ദേ​ശി​ക​ളു​മൊ​ക്കെ​യാ​യി മാ​റു​ന്ന​ത്? അ​തു​കൊ​ണ്ടു​ത​ന്നെ​യ​ല്ലേ വി​വി​ധ കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളി​ലും സ​മൂ​ഹ​ങ്ങ​ളി​ലും രാ​ജ്യ​ങ്ങ​ളി​ലു​മൊ​ക്കെ അ​ക്ര​മ​വും അ​നീ​തി​യും ര​ക്ത​ച്ചൊ​രി​ച്ചി​ലു​മൊ​ക്കെ നാം ​ദ​ർ​ശി​ക്കു​ന്ന​ത്?

നാം ​എ​ല്ലാ​വ​രും ഒ​രേ ദൈ​വ​പി​താ​വി​ന്‍റെ മ​ക്ക​ളും മാ​ന​വ​കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളി​ലെ അം​ഗ​ങ്ങ​ളു​മാ​ണെ​ന്ന ബോ​ധ്യം ന​മു​ക്കു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ നാം ​വ​ര​യ്ക്കു​ന്ന ന​മ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്‍റെ​യും സ​മൂ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ​യും രാ​ജ്യ​ത്തി​ന്‍റെ​യു​മൊ​ക്കെ വൃ​ത്തം ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​കു​മോ? ഒ​രി​ക്ക​ലു​മി​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ, നാം ​ന​മ്മെ​ക്കു​റി​ച്ചു മാ​ത്രം ചി​ന്തി​ക്കു​ന്ന​വ​രാ​യി മാ​റു​ന്പോ​ൾ നാം ​വ​ര​യ്ക്കു​ന്ന കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്‍റെ വൃ​ത്തം ന​മ്മി​ലേ​ക്കു ചു​രു​ങ്ങി​പ്പോ​കും. അ​പ്പോ​ൾ​പ്പി​ന്നെ മ​റ്റു​ള്ള​വ​ർ ന​മ്മെ ഓ​ർ​മി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നും ന​മ്മെ സ്നേ​ഹി​ക്ക​ണ​മെ​ന്നു​മൊ​ക്കെ ആ​ഗ്ര​ഹി​ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്ക് എ​ന്ത് അ​വ​കാ​ശം?

മ​ദ​ർ തെ​രേ​സ​യ്ക്കു ലോ​കം മു​ഴു​വ​ൻ ഒ​രു കു​ടും​ബ​മാ​യി​രു​ന്നു. ത​ന്മൂ​ല​മാ​ണ് സ​ഹാ​യ​മ​ർ​ഹി​ക്കു​ന്ന​വ​രു​ടെ ര​ക്ഷ​യ്ക്കാ​യി മ​ദ​ർ ലോ​ക​മെ​ന്പാ​ടും ഓ​ടി​യെ​ത്തി​യ​ത്. ന​മു​ക്കാ​ർ​ക്കും മ​ദ​ർ തെ​രേ​സ​യെ​പ്പോ​ലെ പ്ര​വ​ർ​ത്തി​ക്കാ​ൻ സാ​ധി​ച്ചു എ​ന്നു വ​രി​ല്ല. എ​ന്നാ​ൽ, ഈ ​വി​ശു​ദ്ധ​യെ​പ്പോ​ലെ ന​മ്മു​ടെ കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്‍റെ വൃ​ത്തം ഓ​രോ ദി​വ​സ​വും കൂ​ടു​ത​ൽ കൂ​ടു​ത​ൽ വ​ലു​താ​യി വ​ര​യ്ക്കാ​ൻ ന​മു​ക്കു സാ​ധി​ക്കും. നാം ​അ​ങ്ങ​നെ ചെ​യ്താ​ൽ നാം ​വ​ലി​യൊ​രു കു​ടും​ബ​ത്തി​നു ജ​ന്മം ന​ൽ​കു​ന്ന​തോ​ടൊ​പ്പം നാം ​ഒ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യി മാ​റാ​തി​രി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്യും.

ഫാ. ​ജോ​സ് പ​ന്ത​പ്ലാം​തൊ​ട്ടി​യി​ൽ