മഞ്ഞിൽ വിരിഞ്ഞ പാതിരാപ്പൂവ്
വൃ​ത്തി​കെ​ട്ട വേ​ഷ​ത്തി​ൽ, ഭാ​ണ്ഡ​ങ്ങ​ളും തൂ​ക്കി സ്ത്രീ​യും മ​ക്ക​ളു​ടെ പ​ട​യും വ​രു​ന്ന​തു ദൂ​രെ നി​ന്നു ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ​ത്ത​ന്നെ കു​ട്ടി​ക​ൾ അ​വ​ര​വ​രു​ടെ വീ​ടു​ക​ളി​ലേ​ക്കോ​ടി ആ ​ഭീ​ക​ര​വാ​ർ​ത്ത മാ​താ​പി​താ​ക്ക​ളെ അ​റി​യി​ച്ചു:
""അ​മ്മേ, കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​യും മ​ക്ക​ളും വ​രു​ന്നു! ദേ, ​ഇ​ങ്ങ​ടു​ത്തു!''
""എ​ന്‍റ​മ്മോ!'' വീ​ട്ടു​കാ​രി​ക​ൾ പ​രി​ഭ്രാ​ന്ത​രാ​യി. കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യ്ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​ൻ എ​ന്താ​ണാ​വോ വീ​ട്ടി​ലു​ള്ള​ത്! പി​ച്ച​ക്കാ​രി എ​ന്ന മ​ട്ടി​ൽ അ​വ​രോ​ടു പെ​രു​മാ​റു​ക​യോ ചി​ല്ല​റ വ​ല്ല​തും കൊ​ടു​ക്കു​ക​യോ ചെ​യ്യാ​മെ​ന്നു വ​ച്ചാ​ൽ ത​ള്ള​യി​ൽ​നി​ന്ന് എ​ന്തു ന​ന്ദി​വ​ച​ന​മാ​ണു തെ​റി​ച്ചു​വ​രു​ക എ​ന്നു പ​റ​യാ​നാ​വി​ല്ല. കാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്ന​ല്ലേ വ​ര​വ്. ഇ​ര​തേ​ടി കാ​ടു​വി​ട്ടി​റ​ങ്ങി​യ സിം​ഹി​യു​ടെ മ​ട്ടാ​ണ്.
പ​ണ്ടെ​ന്നോ നാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്നു ഭ​ർ​ത്താ​വി​നോ​ടും മ​ക്ക​ളു​ടെ ആ​ദ്യ​പ​കു​തി​യോ​ടും​കൂ​ടി കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു ക​ട​ന്ന​താ​ണ്. നാ​ട്ടി​ൽ ആ​ടു​മോ​ഷ​ണ​മാ​യി​രു​ന്നു ഭ​ർ​ത്താ​വി​ന്‍റെ ജീ​വി​ത​വ്ര​തം.

ജ​ന​ങ്ങ​ളു​ടെ പ​രാ​തി​കൊ​ണ്ടു പൊ​റു​തി​മു​ട്ടു​ക​യും നാ​ട്ടി​ലെ ആ​ടു​ക​ളു​ടെ എ​ണ്ണം വ​ല്ലാ​തെ ഇ​ടി​യു​ക​യും ചെ​യ്ത​പ്പോ​ൾ ബി​ഷ​പ് അ​യാ​ളെ നി​യ​മ​ഭ്ര​ഷ്ട​നാ​യ കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​നാ​യി പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചു. ആ​ർ​ക്കും അ​യാ​ളോ​ട് എ​ന്തും ചെ​യ്യാം, നി​യ​മം ചോ​ദി​ക്കി​ല്ല, എ​ന്ന അ​വ​സ്ഥ പ്ര​ഖ്യാ​പി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട​തോ​ടെ അ​യാ​ൾ കു​ടും​ബ​വു​മാ​യി ബ്ര​യ​ന​ഡ് വ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു ജീ​വി​തം മാ​റ്റി. അ​വി​ടെ​യിൊ​രു ഗു​ഹ ബ​ല​വ​ത്താ​യ വീ​ടാ​യി.

പി​ന്നീ​ട്, കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കും കാ​ടി​ന് അ​ടു​ത്തു​കൂ​ടെ​യും സ​ഞ്ച​രി​ക്കു​ന്ന​വ​ർ​ക്കു മാ​ത്ര​മാ​യി കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​നാ​ഥ​നി​ൽ​നി​ന്നു ദു​ര്യോ​ഗം. അ​വ​രെ അ​യാ​ൾ കൊ​ള്ള​യ​ടി​ച്ചു വൃ​ത്തി​യാ​ക്കി ഭാ​ര​ങ്ങ​ളി​ല്ലാ​ത്ത​വ​രാ​യി മ​ട​ക്കി​യ​യ​ച്ചു. പ​ക്ഷേ അ​തു​കൊ​ണ്ട് എ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു കു​ടും​ബം പു​ല​ർ​ത്തും? കു​ടും​ബ​മാ​ണെ​ങ്കി​ൽ വ​ർ​ഷാ​വ​ർ​ഷം വ​ലു​താ​വു​ന്നു. നാ​ട്ടു​കാ​ർ നി​വൃ​ത്തി​യു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ കാ​ടി​ന​രി​കി​ലേ​ക്കെ​ങ്ങും സാ​ഹ​സ​പ്പെ​ടാ​താ​യി. നി​വൃ​ത്തി​കേ​ടു​കൊ​ണ്ടു കാ​ട്ടി​ലൂ​ടെ സ​ഞ്ച​രി​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​ന്ന​വ​രു​ടെ മ​ണം പി​ടി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ൻ ത​ന്ത അ​വ​രു​ടെ മു​ന്നി​ൽ അ​വ​തീ​ർ​ണ​നാ​വും. കൈ​യി​ലു​ള്ള​തു കൊ​ടു​ക്കാ​തെ അ​യാ​ളു​ടെ സാ​മ്രാ​ജ്യ​ത്തി​ൽ​നി​ന്ന് ര​ക്ഷ​പ്പെ​ടാ​ൻ അ​ധി​ക​മാ​ർ​ക്കും സാ​ധി​ക്കി​ല്ല.
അ​തൊ​ക്കെ വ​ല്ല​പ്പോ​ഴും മാ​ത്രം. കൊ​ള്ള​യു​ടെ സീ​സ​ൺ അ​ല്ലാ​ത്ത​പ്പോ​ൾ കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം നാ​യാ​ടി​യും കാ​ട്ടു​പ​ഴ​ങ്ങ​ളും കി​ഴ​ങ്ങു​ക​ളും തി​ന്നും ക​ഴി​ഞ്ഞു​കൂ​ടും.

അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​വി​ല്ലെ​ന്നു വ​രു​ന്പോ​ളാ​ണു കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​നാ​ഥ മ​ക്ക​ൾ​പ്പ​ട​യു​മാ​യി നാ​ട്ടി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങു​ന്ന​ത്. നാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്നു കി​ട്ടു​ന്ന സം​ഭാ​വ​ന​ക​ൾ ചാ​ക്കി​ലേ​റ്റി ന​ട​ക്കാ​നാ​ണു മ​ക്ക​ളു​ടെ അ​ക​ന്പ​ടി. കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യു​ടെ രൂ​പ​വും ഭാ​വ​വും കാ​ണാ​ൻ ത​ന്നെ നാ​ട്ടു​കാ​ർ​ക്കു ഭ​യ​മാ​ണ്. ക​ഴി​യു​മെ​ങ്കി​ൽ ആ ​കാ​ഴ്ച അ​വ​ർ ഒ​ഴി​വാ​ക്കും. ഭി​ക്ഷ കൊ​ടു​ക്കാ​നു​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്ന സാ​ധ​ന​ങ്ങ​ൾ വേ​ണ്ട​ത്ര അ​ള​വി​ൽ ചാ​ക്കി​ൽ​നി​റ​ച്ചു വീ​ടി​ന്‍റെ മു​ന്പി​ൽ​ത്ത​ന്നെ സ്ഥാ​പി​ക്കും. ചാ​ക്കു​ക​ളു​ടെ ആ ​സ​ന്ന​ദ്ധ​നി​ര കാ​ണു​ന്പോ​ൾ ത​ള്ള​യ്ക്കു ക​ലി​യാ​ണ്. ത​ന്‍റെ മു​ഖം അ​വ​ല​ക്ഷ​ണ​മാ​ണെ​ന്നു വി​ചാ​രി​ക്കു​ന്ന ഈ ​വീ​ട്ടു​കാ​രി​ക​ൾ, പി​ന്നെ, സു​ര​സു​ന്ദ​രി​ക​ള​ല്ല്യോ!
ദേ​ഷ്യം മൂ​ക്കു​ന്പോ​ൾ ത​ള്ള സ്നേ​ഹ​ത്തോ​ടെ വി​ളി​ക്കും: കൊ​ച്ച​മ്മാ... കൊ​ച്ച​മ്മാ...''
വീ​ടി​ന​ക​ത്തി​രി​ക്കു​ന്ന കൊ​ച്ച​മ്മ ആ ​മ​ധു​രോ​ദാ​ര​സ്വ​രം അ​വ​ഗ​ണി​ച്ച് മു​റി​യു​ടെ കോ​ണി​ൽ പ​റ്റി​പ്പി​ടി​ക്കും. അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​ന്നും വി​ളി ശ​മി​ക്കി​ല്ലെ​ന്നു മ​ന​സി​ലാ​കു​ന്പോ​ൾ, അ​വ​സാ​നം, പി​ടി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട കു​റ്റ​വാ​ളി​യെ​പ്പോ​ലെ കാ​ട്ടു​ത​ള്ള​യു​ടെ മു​ന്നി​ൽ ഹാ​ജ​രാ​കും.

""ങാ, ​വ​ന്ന​ല്ലോ,'' ത​ള്ള ക​ഴി​യു​ന്ന​ത്ര വി​കൃ​ത​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു​കാ​ണി​ക്കും.'' ഇ​തെ​ന്തു​പ​റ്റി? പ​ഷ്ണി​യാ​ണോ? ക്ഷീ​ണി​ച്ച​ങ്ങു പ്രേ​തം പോ​ലെ​യാ​യ​ല്ലോ! അ​തു​കൊ​ണ്ടാ​ണോ വീ​ട്ടീ​ന്നു പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങാ​ത്തേ?''
പു​ഞ്ചി​രി​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു പ​രാ​ജ​യ​പ്പെ​ട്ടു വീ​ട്ട​മ്മ നി​ൽ​ക്കു​ന്പോ​ൾ കാ​ട്ട​മ്മ, ത​നി​ക്ക് ആ ​വീ​ട്ടി​ൽ നി​ന്നു കി​ട്ടി​യ സം​ഭാ​വ​ന​ച്ചാ​ക്കി​ൽ നി​ന്നൊ​രു കോ​ഴി​മു​ട്ട എ​ടു​ത്തു വീ​ട്ട​മ്മ​യ്ക്കു കൊ​ടു​ത്തു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​യും "" ഈ ​മു​ട്ട ഇ​ത്തി​രി വ​ശ​പ്പെ​ശ​കാ. ഇ​തു നി​ന്‍റെ കെ​ട്ട്യോ​നു കൊ​ടു​ത്തോ​ളൂ. എ​ന്‍റെ കെ​ട്ട്യോ​ൻ കാ​ട്ടി​ലെ രാ​ജാ​വാ. അ​ങ്ങേ​ർ​ക്കു കൊ​ടു​ക്കാ​ൻ ന​ല്ല​തു നോ​ക്കി ആ​റേ​ഴു മു​ട്ട ഇ​ങ്ങു കൊ​ണ്ടു​വാ.’’
വീ​ട്ട​മ്മ അ​നു​സ​ര​ണ​യു​ള്ള ഉ​ദാ​ര​മ​തി​യാ​കും.
ഈ ​സ​മ​യം വ​ഴി​യ​രി​കി​ലെ കൃ​ഷി​യി​ട​ങ്ങ​ളി​ലും വീ​ടു​ക​ളു​ടെ പ​രി​സ​ര​ങ്ങ​ളി​ലും ആ​വു​ന്ന​ത്ര മെ​ന​ക​ൾ കാ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്ന കാ​ട്ടു​കു​ട്ടി​ക​ളി​ൽ ഇ​ള​യ​വ​രി​ലൊ​രാ​ൾ, തെ​റ്റാ​ലി​യി​ൽ​നി​ന്നു തൊ​ടു​ത്തു​വി​ട്ട ക​ല്ലു​പോ​ലെ അ​മ്മ​യു​ടെ മു​ന്നി​ലേ​ക്കു പാ​ഞ്ഞു​വ​ന്നു.



""എ​ന്താ​ടാ?’’ കാ​ട്ട​മ്മ ചോ​ദി​ച്ചു.
""പ​ട്ടി!’’ അ​വ​ൻ കി​ത​ച്ചു.
""പ​ട്ടി​യോ? പ​ട്ടി​യെ പേ​ടി​ച്ചു നീ ​ഓ​ടി​യോ ? നി​ന്നെ ഞാ​ൻ ! കു​ടും​ബ​ത്തി​ന്‍റെ മാ​നം കെ​ടു​ത്താ​ൻ പി​റ​ന്ന​വ​ൻ! ’’
വി​വ​രം കെ​ട്ട വ​ള​ർ​ത്തു​നാ​യ് കു​ര​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു പാ​ഞ്ഞു വ​രു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. പേ​ടി​ച്ചോ​ടി​യ​വ​ന്‍റെ ജ്യേ​ഷ്ഠ​ന്മാ​രി​ലൊ​രാ​ൾ ഒ​രു ക​ല്ലെ​ടു​ത്ത് ഉ​ന്നം പി​ടി​ച്ച് ഒ​രേ​റ്. ക​ല്ല് കൃ​ത്യ​മാ​യി നാ​യു​ടെ മു​ൻ​കാ​ലി​ന്‍റെ താ​ഴ്ഭാ​ഗ​ത്തു​കൊ​ണ്ടു. പെ​ട്ടെ​ന്നു നാ​യ്ക്കു വി​വ​രം വ​യ്ക്കു​ക​യും അ​ക്കാ​ര്യം മോ​ങ്ങി​ക്കൊ​ണ്ടു വെ​ളി​പ്പെ​ടു​ത്തി ആ​വു​ന്ന​ത്ര വേ​ഗ​ത്തി​ൽ ഞൊ​ണ്ടി ഞൊ​ണ്ടി അ​തു യ​ജ​മാ​ന​ന്‍റെ വീ​ട്ടി​ലേ​ക്കു വ​ഴി ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു.

കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം പി​ന്നെ ന​ട​ന്നു ന​ട​ന്ന് എ​ത്തി​യ​ത് ഒ​രു ആ​ശ്ര​മ​ത്തി​ന്‍റെ വ​ള​പ്പി​ലാ​ണ്. ആ​ശ്ര​മ​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​ൽ നി​ന്ന് അ​ല്പം മാ​റി, വ​ള​പ്പി​ൽ​ത്ത​ന്നെ ഒ​രു ചു​റ്റു​മ​തി​ൽ. കാ​ട്ടു​ത​ള്ള അ​തി​ന്‍റെ പ​രി​സ​ര​ത്തു പ​രി​ശോ​ധ​ന ന​ട​ത്തി. മ​തി​ലി​ലെ വാ​തി​ൽ അ​ല്പം തു​റ​ന്നു കി​ട​ക്കു​ന്ന​തു ക​ണ്ടു. അ​തു ത​ള്ളി​ത്തു​റ​ന്ന് അ​ക​ത്തേ​ക്കു നോ​ക്കി.
അ​വ​ർ വി​സ്മ​യി​ച്ചു​പോ​യി. അ​നേ​ക​ത​രം ചെ​ടി​ക​ളും അ​വ​യി​ൽ മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ അ​സം​ഖ്യം പൂ​ക്ക​ളും!
പെ​ട്ടെ​ന്ന​വ​ർ​ക്ക് ഒ​രു സാ​ധാ​ര​ണ ഗ്രാ​മീ​ണ സ്ത്രീ​യു​ടെ ഹൃ​ദ​യ​മാ​യി.
"" എ​ന്തൊ​രു ശേ​ല് ! ’’
പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ വാ​തി​ൽ​ക്ക​ൽ നി​ന്നു​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ർ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ സു​ഗ​ന്ധം വ​ലി​ച്ചെ​ടു​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. പൂ​ക്ക​ൾ അ​വ​രെ പൂ​ന്തോ​ട്ട​ത്തി​നു​ള്ളി​ലേ​ക്ക് വ​ലി​ച്ചു.

ചെ​ടി​ക​ളെ​യും പൂ​ക്ക​ളെ​യും ത​ലോ​ടു​ക​യും അ​വ​യോ​ടു സം​സാ​രി​ക്കു​ക​യും പൂ​ക്ക​ളെ മൃ​ദു​വാ​യി ഉ​മ്മ​വ​യ്ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തു​കൊ​ണ്ട് അ​വ​ർ മു​ന്നോ​ട്ടു നീ​ങ്ങി.
അ​പ്പോ​ഴാ​ണു പൂ​ന്തോ​ട്ട പാ​ല​ക​ൻ അ​വ​രെ ക​ണ്ട​ത്. അ​യാ​ൾ ഓ​ടി​വ​ന്നു.
"" ഇ​റ​ങ്ങൂ! ഇ​റ​ങ്ങൂ പു​റ​ത്ത് ! ഇ​ത് ആ​ശ്ര​മ​ത്തി​ന്‍റെ തോ​ട്ട​മാ​ണ്! വേ​ഗം ക​ട​ക്കൂ പു​റ​ത്ത്! ’’
കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള മു​ഖ​മു​യ​ർ​ത്തി നോ​ക്കി അ​യാ​ളെ ആ​പാ​ദ​ചൂ​ഢം ഒ​ന്ന​ള​ന്നു. അ​യാ​ളെ​യും അ​യാ​ളു​ടെ ആ​ജ്ഞ​യെ​യും പാ​ടേ അ​വ​ഗ​ണി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു ത​ന്‍റെ പ്ര​വൃ​ത്തി തു​ട​ർ​ന്നു. ഇ​ട​യ്ക്ക്, വാ​ശി​യോ​ടെ കു​റേ പൂ​ക്ക​ളെ അ​മ​ർ​ത്തി ഉ​മ്മ​വ​യ്ക്കു​ക​യും മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ടു​പാ​ടു​ക​യും ചെ​യ്തു.
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നു സ​ഹി​ക്കാ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""ഇ​തു സ​ന്യാ​സി​യ​ച്ച​ന്മാ​രു​ടെ തോ​ട്ട​മാ​ണ്, ഇ​വി​ടെ പെ​ണ്ണു​ങ്ങ​ൾ​ക്കു പ്ര​വേ​ശ​ന​മി​ല്ല. വേ​ഗം പു​റ​ത്തു ക​ട​ക്കി​ൻ!’’

"" ഞാ​ൻ സ​ന്യാ​സി​യ​ച്ച​ന്മാ​രെ​യും ഒ​ന്നും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല, പൂ​ക്ക​ളെ​യും ഒ​ന്നും ചെ​യ്യു​ന്നി​ല്ല.’’ അ​വ​ർ മൂ​ളി​പ്പാ​ട്ട് ഏ​താ​ണ്ടൊ​രു കു​ര​വ​യി​ടീ​ൽ ത​ല​ത്തി​ലേ​ക്ക് ഉ​യ​ർ​ത്തി ഉ​ദ്യാ​ന പ​രി​ശോ​ധ​ന തു​ട​ർ​ന്നു.
"" ഞാ​ൻ പി​ടി​ച്ചി​റ​ക്ക​ണോ?’’ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ മു​ന്നോ​ട്ടു​വ​ന്നു.
അ​വ​ർ തി​രി​ഞ്ഞു​നി​ന്നു. ""ഞാ​നേ ബ്ര​യ​ന​ഡ് കൊ​ടും​കാ​ട്ടി​ലെ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യാ! പി​ടി​ച്ചി​റ​ക്കാ​മെ​ങ്കി​ൽ ഇ​റ​ക്ക്!’’
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ മു​ന്നോ​ട്ടാ​ഞ്ഞ് അ​വ​രു​ടെ കൈ​ത്ത​ണ്ട​യി​ൽ പി​ടി​ച്ച​തും അ​യാ​ൾ ദൂ​രേ​ക്കു തെ​റി​ച്ചു.
താ​ൻ ഇ​ത്ര ദു​ർ​ബ​ല​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​പ്പോ​ഴാ​ണു മ​ന​സി​ലാ​ക്കി​യ​ത്. അ​യാ​ൾ ആ​ശ്ര​മ​ത്തി​ലേ​ക്ക് ഓ​ടി. അ​വി​ടെ​നി​ന്നു ക​രു​ത്ത​ന്മാ​രാ​യ ര​ണ്ടു യു​വ​സ​ന്യാ​സി​ക​ളെ കൂ​ട്ടി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു.
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ പി​ന്തി​രി​യാ​ൻ ഉ​ദ്ദേ​ശി​ക്കു​ന്നി​ല്ലെ​ന്നു ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള കു​പ്പാ​യ​ക്കൈ​ക​ൾ തെ​റു​ത്തു ക​യ​റ്റി ബ​ല​പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​നു ത​യാ​റാ​യി നി​ന്നു.

മൂ​ന്നു പു​രു​ഷ​ന്മാ​ർ ചേ​ർ​ന്ന് ഭീ​ഷ​ണി​പ്പെ​ടു​ത്തു​ക​യും ആ​രോ​ഗ്യം പ്ര​യോ​ഗി​ക്കു​ക​യും ചെ​യ്തി​ട്ടും ത​ള്ള​യി​ൽ നി​ന്ന് ഉ​ച്ച​ത്തി​ലു​ള്ള അ​സ​ഭ്യ​ങ്ങ​ൾ കേ​ൾ​ക്കാ​ന​ല്ലാ​തെ അ​വ​രെ ര​ണ്ട​ടി പു​റ​കോ​ട്ടു കൊ​ണ്ടു​വ​രാ​ൻ ക​ഴി​ഞ്ഞി​ല്ല. ബ​ല​പ​രീ​ക്ഷ​ണ​ത്തി​ൽ ആ​രോ​ഗ്യ​സ്വാ​മി​മാ​രു​ടെ വ​സ്ത്ര​ങ്ങ​ൾ കീ​റു​ക​യും ചെ​യ്തു.
ബ​ഹ​ളം കേ​ട്ട് ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ തി​ടു​ക്ക​പ്പെ​ട്ടെ​ത്തി. കാ​ര്യം അ​ന്വേ​ഷി​ച്ച​റി​ഞ്ഞ അ​ദ്ദേ​ഹം പ്ര​ശ്നം താ​ൻ കൈ​കാ​ര്യം ചെ​യ്തു​കൊ​ള്ളാ​മെ​ന്നു പ​റ​ഞ്ഞു യു​വ​സ​ന്യാ​സി​മാ​രെ തി​രി​ച്ച​യ​ച്ചു.
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ അ​നു​ന​യ​സ്വ​ര​ത്തി​ൽ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യോ​ടു ചോ​ദി​ച്ചു: ""കാ​ട്ടി​ൽ നി​ന്നു വ​രു​ക​യാ​ണ​ല്ലേ?​പൂ​ന്തോ​ട്ട​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ല, അ​ല്ലേ ? ഇ​ത്ര​യും ഭം​ഗി​യു​ള്ള പൂ​ക്ക​ൾ ആ​ദ്യ​മാ​യി കാ​ണു​ക​യാ​യി​രി​ക്കും, അ​ല്ലേ?’’

""ഹ​ഹ​ഹ! ഇ​തു വ​ല്ല​തും പൂ​വാ​ണോ?! ഫൂ! ​ഇ​തി​നേ​ക്കാ​ൾ ഭം​ഗി​യു​ള്ള പൂ​വ് ഞാ​നെ​ത്ര ക​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്നു!’’
ഇ​ത്ത​വ​ണ പൊ​ട്ടി​ച്ചി​രി തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്‍റെ വ​ക​യാ​യി. ""സം​ശ​യ​മി​ല്ല! സം​ശ​യ​മി​ല്ല! ആ ​പൂ​വാ​ണു ത​ള്ള ദി​വ​സ​വും മു​ടി​യി​ൽ ചൂ​ടു​ന്ന​ത് !’’ അ​റി​യു​ന്ന നാ​ടു​ക​ളി​ൽ നി​ന്നെ​ല്ലാം ഏ​റ്റ​വും ന​ല്ല പൂ​ച്ചെ​ടി​ക​ൾ വ​രു​ത്തി ന​ട്ടു​വ​ള​ർ​ത്തി പ​രി​പാ​ലി​ക്കു​ന്ന ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന്‍റെ തോ​ട്ട​ത്തി​ന്‍റെ ന​ടു​ക്കു നി​ന്നു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ത​ള്ള​യു​ടെ ത​ള്ള് പൊ​റു​ക്കാ​നാ​വാ​തെ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ പി​ന്നെ​യും ചി​രി​ച്ചു.
"" ചി​രി​ക്കു​ന്നോ! ഞ​ങ്ങ​ൾ കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം ക​ണ്ടി​ട്ടു​ള്ള​ത്ര ഭം​ഗി​യു​ള്ള പൂ​വ് നി​ങ്ങ​ളാ​രും- ഒ​രു കു​ഞ്ഞു​പോ​ലും ക​ണ്ടി​ട്ടി​ല്ലെ​ന്ന് എ​നി​ക്കു​റ​പ്പു​റ​പ്പാ!’’
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ വീ​ണ്ടും ആ​ഘോ​ഷ​മാ​യി ചി​രി​ച്ചു.

"" നി​ങ്ങ​ൾ വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ല. എ​ല്ലാ വ​ർ​ഷ​വും ക്രി​സ്മ​സി​ന്‍റെ ത​ലേ​രാ​ത്രി​യി​ൽ ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ കാ​ട്ടി​ൽ വി​ട​രു​ന്ന പൂ​വു ക​ണ്ടാ​ൽ നി​ങ്ങ​ളീ ചെ​ടി​യെ​ല്ലാം വെ​ട്ടി തീ​യി​ടും! വെ​ള്ളി നി​റ​മു​ള്ള പൂ​വി​ന്‍റെ ന​ടു​ക്കു സ്വ​ർ​ണ​നി​റം! നി​ങ്ങ​ളൊ​ന്നും വി​ശ്വ​സി​ക്കി​ല്ല, ''കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള.
"" ഞാ​ൻ വി​ശ്വ​സി​ക്കു​ന്നു, ’’ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. കൊ​ടും​കാ​ടി​നു​ള്ളി​ൽ ക്രി​സ്മ​സ് രാ​ത്രി​യി​ൽ പ്ര​കൃ​തി​ക്ക് അ​ദ്ഭു​ത​ക​ര​മാ​യ മാ​റ്റ​ങ്ങ​ളു​ണ്ടാ​കു​ന്ന​താ​യി കു​ട്ടി​ക്കാ​ല​ത്ത് അ​ദ്ദേ​ഹം കേ​ട്ടി​ട്ടു​ണ്ട്. അ​വി​ടെ വി​രി​യു​ന്ന പൂ​വി​ന്‍റെ അ​ലൗ​കി​ക​മാ​യ സൗ​ന്ദ​ര്യ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും. അ​തൊ​ന്നു കാ​ണ​ണ​മെ​ന്ന് അ​ന്ന് ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചി​രു​ന്നു. പ​ക്ഷേ, കു​ട്ടി​ക്കാ​ലം ക​ഴി​യു​ന്പോ​ൾ മു​ത്ത​ശി​ക്ക​ഥ​ക​ൾ അ​സം​ഭ​വ്യ​വും അ​പ്ര​സ​ക്ത​വു​മാ​കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ ആ ​കേ​ട്ടു​കേ​ൾ​വി​യും ആ​ഗ്ര​ഹ​വും അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ മ​ന​സി​ൽ നി​ന്നു മാ​ഞ്ഞു​പോ​യി​രു​ന്നു. ഇ​പ്പോ​ൾ ഈ ​പൂ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി കേ​ട്ട​പ്പോ​ൾ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ൽ അ​തെ​ല്ലാം ഒ​രു വേ​ലി​യേ​റ്റ​മാ​യി തി​രി​ച്ചു​വ​ന്നു. ദി​വ്യ​മാ​യ ആ ​കാ​ഴ്ച ഈ ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ന് ദൈ​വം അ​നു​വ​ദി​ക്കു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ഇ​വ​രി​ൽ എ​ന്തെ​ങ്കി​ലും ന​ന്മ​യു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ.

""എ​ന്നെ ആ ​പൂ​വൊ​ന്നു കാ​ണി​ക്കാ​മോ? കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കു വ​ര​ട്ടേ?’’ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന​ച്ച​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു.
"" ഭേ​ഷാ​യി!’’ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ മ​ന​സി​ൽ പ​റ​ഞ്ഞു.
""അ​യ്യ!'' കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള പു​ച്ഛി​ച്ചു. ആ​രെ​യും ഞ​ങ്ങ​ള​തു കാ​ണി​ക്കി​ല്ല! അ​ത് ആ​രും മോ​ഹി​ക്ക​ണ്ട!’’
"" നി​ങ്ങ​ളു​ടെ ഭ​ർ​ത്താ​വി​നു​വേ​ണ്ടി ഞാ​ൻ ബി​ഷ​പ്പി​ന്‍റെ​യ​ടു​ത്തു ദ​യാ​ഹ​ർ​ജി കൊ​ടു​ക്കാം, അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു മാ​പ്പു വാ​ങ്ങി​ത്ത​രാം, നി​ങ്ങ​ളെ​നി​ക്ക് ആ ​പൂ​വു കാ​ണി​ച്ചു​ത​രു​മെ​ങ്കി​ൽ,’’ അ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു.
"" എ​നി​ക്കു വി​ശ്വാ​സ​മി​ല്ല,’’ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള അ​ച്ച​ന്‍റെ മു​ഖ​ത്തു ത​റ​ച്ചു​നോ​ക്കി. ""ഞ​ങ്ങ​ളു​ടെ താ​മ​സ​സ്ഥ​ലം ക​ണ്ടു​പി​ടി​ക്കാ​നു​ള്ള പ​ണി​യ​ല്ലേ? എ​ന്നി​ട്ട് എ​ന്‍റെ ആ​ന്പെ​റ​ന്നോ​നെ വി​ല​ങ്ങു​വ​യ്ക്കാ​ൻ!’’
"" അ​ല്ല. ച​തി​യൊ​ന്നും ഞാ​ൻ ചെ​യ്യി​ല്ല. നി​ങ്ങ​ളു​ടെ താ​മ​സ​സ്ഥ​ലം ഞാ​നാ​ർ​ക്കും പ​റ​ഞ്ഞു​കൊ​ടു​ക്കി​ല്ല. വാ​ക്ക്.’’

ഈ ​ആ​ബ​ട്ട​ച്ച​ന് എ​ന്തു പ​റ്റി, ഈ ​കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള പ​റ​യു​ന്ന ക​രി​ങ്ക​ൽ നു​ണ വി​ശ്വ​സി​ച്ച് അ​വ​രു​ടെ കെ​ണി​യി​ൽ വീ​ഴാ​ൻ പോ​ക​യാ​ണോ എ​ന്ന് അ​ന്പ​ര​ന്ന് തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന്‍റെ മു​ന്നി​ൽ വാ​യ്പൊ​ളി​ച്ചു നി​ന്നു.
അ​ച്ച​ൻ അ​യാ​ളു​ടെ കീ​ഴ്ത്താ​ടി​യി​ൽ ര​ണ്ടു ത​ട്ടു​കൊ​ടു​ത്ത് ആ ​വാ​യ് അ​ട​ച്ചു.
"" എ​ങ്കി​ൽ...,’’ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള പ​റ​ഞ്ഞു, ""അ​ടു​ത്ത ക്രി​സ്മ​സി​ന്‍റെ ത​ലേ​ന്നു പോ​ന്നോ​ളൂ. കാ​ടി​ന്‍റെ അ​തി​രി​ൽ ഞാ​ൻ ചെ​റു​ക്ക​നെ നി​ർ​ത്തി​യേ​ക്കാം. പ​ക്ഷേ, അ​ച്ച​ന്‍റെ കൂ​ടെ ഒ​രേ​യൊ​രാ​ളേ ഉ​ണ്ടാ​കാ​വൂ. പ്രാ​യം ചെ​ന്ന അ​ച്ച​നു സ​ഹാ​യ​ത്തി​ന് ആ​ൾ വേ​ണ​മ​ല്ലോ. ഒ​രാ​ൾ മാ​ത്രം. ഒ​ന്ന​ര​യാ​ൾ പാ​ടി​ല്ല,’’ കാ​ട്ടു​റാ​ണി ക​രാ​ർ വ്യ​വ​സ്ഥ വി​വ​രി​ച്ചു.

"" സ​മ്മ​തം. ന​ന്ദി,’’ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ സ​ന്തു​ഷ്ട​നാ​യി. ഇ​തൊ​ന്നും ആ​രോ​ടും പ​റ​യ​രു​തെ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹം തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നോ​ടു നി​ർ​ദേ​ശി​ച്ചു.
ആ​ബ​ട്ട​ച്ച​ൻ വ​ള​രെ ശു​ദ്ധ​നാ​യ മ​നു​ഷ്യ​നാ​ണെ​ന്നു തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നു പ​ണ്ടേ അ​റി​യാം. എ​ന്നാ​ൽ ആ ​കാ​ട്ടു​കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി പ​റ​യു​ന്ന ക​ള്ള​ക്ക​ഥ - ക​ള്ള​ക്ക​ഥ​യെ​ന്ന് ഏ​തൊ​രു മ​നു​ഷ്യ​നും കേ​ൾ​വി​യി​ൽ​ത്ത​ന്നെ മ​ന​സി​ലാ​ക്കാ​വു​ന്ന ക​ഥ - വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​ൻ മാ​ത്രം ശു​ദ്ധ​നാ​ണെ​ന്നു ക​രു​തി​യി​ല്ല.
അ​ല്ല​ല്ല, കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യെ ശാ​ന്ത​യാ​ക്കി പ​റ​ഞ്ഞു​വി​ടാ​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ത​ന്ത്ര​മാ​ണി​ത്.
അ​തൊ​ക്കെ​യേ ആ ​കാ​ട്ടാ​ള​ത്തി​യോ​ടു പ​റ്റൂ.

പി​റ്റേ​ന്നു​ത​ന്നെ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ ആ​ബ​ട്ട​ച്ച​ൻ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​യു​മാ​യു​ണ്ടാ​ക്കി​യ ക​രാ​ർ മ​റ​ന്നു.
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന​ച്ച​ൻ ഒ​ന്നും മ​റ​ന്നി​ല്ല. അ​ദ്ദേ​ഹം ബി​ഷ​പ്പി​നെ ചെ​ന്നു ക​ണ്ട്, കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും ത​ള്ള പ​റ​ഞ്ഞ ക്രി​സ്മ​സ് പു​ഷ്പ​ത്തെ​പ്പ​റ്റി​യും അ​വ​രു​മാ​യി താ​നു​ണ്ടാ​ക്കി​യ ക​രാ​റി​നെ​ക്കു​റി​ച്ചും സം​സാ​രി​ച്ചു. അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു സ്വ​ർ​ഗീ​യ പു​ഷ്പം കാ​ണു​ക​യെ​ന്ന ഭാ​ഗ്യം ദൈ​വം ആ ​കു​ടും​ബ​ത്തി​നു കൊ​ടു​ക്കു​ന്നെ​ങ്കി​ൽ ആ ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ൽ ദൈ​വം ഇ​ഷ്ട​പ്പെ​ടു​ന്ന എ​ന്തെ​ങ്കി​ലു​മൊ​ക്കെ ന​ന്മ​ക​ൾ ഉ​ണ്ടാ​യി​രി​ക്ക​ണ​മ​ല്ലോ. അ​തം​ഗീ​ക​രി​ച്ചു കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​നാ​ഥ​നു മാ​പ്പു ന​ൽ​കി​ക്കൂ​ടേ? ത​ന്നെ​യ​ല്ല, ആ ​കു​ടും​ബ​ത്തി​ൽ ഏ​ഴെ​ട്ടു കു​ട്ടി​ക​ളു​ണ്ട്. കാ​ട്ടി​ൽ​ത്ത​ന്നെ വ​ള​ർ​ന്നു​വ​ന്നാ​ൽ അ​വ​ർ വ​ലി​യൊ​രു കൊ​ള്ള​സം​ഘ​മാ​യി രൂ​പാ​ന്ത​ര​പ്പെ​ട്ട് നാ​ടി​നു വ​ലി​യ ഭീ​ഷ​ണി​യാ​യി​ത്തീ​രാ​ൻ സാ​ധ്യ​ത​യു​ണ്ട്.

""ക്രി​സ്മ​സ് രാ​ത്രി​യി​ൽ മാ​ത്രം വി​രി​യു​ന്ന പു​ഷ്പ​ത്തെ​ക്കു​റി​ച്ചു​ള്ള ക​ഥ എ​ങ്ങ​നെ വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​ണ്? പ​ണ്ട​ത്തെ കേ​ട്ടു​കേ​ഴ്‌​വി​യി​ൽ​നി​ന്ന് ആ ​സ്ത്രീ വി​ക​സി​പ്പി​ച്ചെ​ടു​ത്ത ക​ഥ​യാ​ണ​ത്. പ​ഠി​ച്ച ക​ള്ളി​യാ​ണ​വ​ൾ. ഒ​രു കാ​ര്യം ചെ​യ്യാം - അ​ച്ച​ൻ അ​ങ്ങ​നെ​യൊ​രു പൂ​വ് അ​വി​ടെ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​വ​ന്ന് എ​ന്നെ കാ​ണി​ക്കൂ. എ​ങ്കി​ൽ ഞാ​ൻ അ​യാ​ൾ​ക്കു മാ​പ്പു കൊ​ടു​ക്കാം. ആ ​കു​ടും​ബ​ത്തെ മോ​ചി​പ്പി​ക്കാ​നു​ള്ള വ്യ​ഗ്ര​ത​യി​ൽ അ​ച്ച​ൻ അ​പ​ക​ട​ത്തി​ലൊ​ന്നും ചെ​ന്നു ചാ​ട​രു​തെ​ന്നേ എ​നി​ക്ക് ഉ​പ​ദേ​ശി​ക്കാ​നു​ള്ളൂ,’’ ബി​ഷ​പ് പ​റ​ഞ്ഞു.
അ​തു സ​മ്മ​തി​ച്ച് ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന​ച്ച​ൻ അ​വി​ടെ​നി​ന്നി​റ​ങ്ങി​യ​പ്പോ​ൾ, വാ​ർ​ധ​ക്യം മ​നു​ഷ്യ​ബു​ദ്ധി​യെ​യും ഹൃ​ദ​യ​ത്തെ​യും എ​ങ്ങ​നെ ദു​ർ​ബ​ല​മാ​ക്കു​ന്നു എ​ന്ന ചി​ന്ത​യി​ലാ​യി ബി​ഷ​പ്.
ആ​ശ്ര​മോ​ദ്യാ​ന​ത്തി​ലൂ​ടെ ന​ട​ക്കു​ന്പോ​ൾ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ, പ​ർ​വ​ത​നി​ര​ക​ൾ നി​ർ​മി​ച്ച ദൈ​വ​മാ​ണ​ല്ലോ പേ​ല​വ​മാ​യ പു​ഷ്പ​ദ​ല​ങ്ങ​ളും നി​ർ​മി​ക്കു​ന്ന​തെ​ന്നോ​ർ​ത്ത് ആ​ശ്ച​ര്യ​പ്പെ​ട്ടു. സു​ഗ​ന്ധ​വാ​ഹി​യാ​യ വാ​യു​വി​ൽ ദൈ​വ​ത്തി​ന്‍റെ നി​ശ്വാ​സം അ​നു​ഭ​വി​ച്ച് ഉ​ലാ​ത്തു​ന്ന പ്ര​ഭാ​ത​ങ്ങ​ളി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം ക്രി​സ്മ​സി​നു​വേ​ണ്ടി ആ​ഗ്ര​ഹി​ച്ചു.

വ​സ​ന്തം ക​ട​ന്നു​പോ​യി. ശ​ര​ത്കാ​ലം ക​ട​ന്നു​പോ​യി. ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ ക്രി​സ്മ​സി​നു വേ​ണ്ടി കാ​ത്തി​രു​ന്നു.
ശി​ശി​ര​മാ​യി. ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ ക്രി​സ്മ​സി​നു​വേ​ണ്ടി വെ​ന്പ​ൽ​കൊ​ണ്ടു.
ക്രി​സ്മ​സി​ന്‍റെ ത​ലേ​ന്ന് അ​ദ്ദേ​ഹം തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ വി​ളി​ച്ചു.
""ന​മു​ക്കു ബ്ര​യ​ന​ഡ് വ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കു പോ​കാം.’’
""വ​ന​ത്തി​ലേ​ക്കോ? എ​ന്തി​ന്?’’
""നീ ​എ​ല്ലാം മ​റ​ന്നോ? ക്രി​സ്മ​സ് രാ​ത്രി​യി​ൽ വി​രി​യു​ന്ന പൂ​വു കാ​ണ​ണ്ടേ?’’
""എ​ന്‍റ​ച്ചോ!’’ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​ന്ധാ​ളി​ച്ചു. ""അ​ച്ച​ൻ ഇ​പ്പോ​ഴും അ​തെ​ല്ലാം മ​ന​സി​ൽ​വ​ച്ചി​രി​ക്ക​യാ​ണോ! അ​ത് ആ ​പെ​രും​ക​ള്ളി പ​റ​ഞ്ഞ കൊ​ടും ക​ള്ള​മ​ല്ലേ!’’
""ന​മു​ക്കു പോ​യി നോ​ക്കാം.’’
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ വ​ല്ലാ​ത്ത നി​സ​ഹാ​യ​ത​യി​ലാ​യി. താ​ൻ കൂ​ടെ ചെ​ന്നി​ല്ലെ​ങ്കി​ൽ അ​ച്ച​ൻ ത​നി​യേ പോ​കു​മെ​ന്ന് അ​യാ​ൾ​ക്കു മ​ന​സി​ലാ​യി. പാ​വം വ​ല്ല ആ​പ​ത്തി​ലും ചെ​ന്നു​പെ​ട്ടാ​ലോ? സ്നേ​ഹം​കൊ​ണ്ടു നി​ർ​മി​ക്ക​പ്പെ​ട്ട ആ ​മ​നു​ഷ്യ​നെ എ​ങ്ങ​നെ ധി​ക്ക​രി​ക്കും, എ​ങ്ങ​നെ ത​നി​യേ പ​റ​ഞ്ഞ​യ​യ്ക്കും?
അ​വ​ർ യാ​ത്ര പു​റ​പ്പെ​ട്ടു.

ഒ​ട്ടു​മി​ക്ക മ​ര​ങ്ങ​ളും ഇ​ല​ക​ൾ കൊ​ഴി​ഞ്ഞ്, വാ​ക്കു​ക​ൾ ഒ​ഴി​ഞ്ഞു​മാ​റു​ന്ന ഓ​ർ​മ​പോ​ലെ നി​ൽ​ക്കു​ന്നു. ആ​കാ​ശ​ത്ത് ഒ​റ്റ​പ്പെ​ട്ട ്ഉ​ദാ​സീ​ന​മാ​യൊ​രു മേ​ഘ​ക്ക​ഷ​ണം. ത​ണു​പ്പ് ഏ​റി​യി​രി​ക്കു​ന്ന​തി​നാ​ലാ​വാം വ​ഴി​യും വ​യ​ലേ​ല​ക​ളു​മെ​ല്ലാം നി​ർ​ജ​ന​മാ​ണ്. മ​ഞ്ഞി​ന്‍റെ ത​ണു​പ്പി​നേ​ക്കാ​ൾ അ​ധി​ക​മാ​ണു മൗ​നം വി​രി​ച്ചി​ട്ടി​രി​ക്കു​ന്ന ത​ണു​പ്പെ​ന്ന് ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന​ച്ച​നു തോ​ന്നി. അ​ദ്ദേ​ഹം തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നോ​ടു കു​ശ​ല​ങ്ങ​ൾ പ​റ​യാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. എ​ന്നാ​ൽ, ശു​ണ്ഠി​യി​ലാ​യി​രു​ന്ന തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ കാ​ര്യ​മാ​യി പ്ര​തി​ക​രി​ച്ചി​ല്ല. താ​ൻ കു​ടും​ബ​ത്തോ​ടൊ​പ്പം തീ​യ് കാ​ഞ്ഞു​കൊ​ണ്ടു ട​ർ​ക്കി​യെ പൊ​രി​ക്കു​ക​യും പ​ല​ഹാ​ര​ങ്ങ​ൾ ചു​ടു​ക​യും ചെ​യ്യേ​ണ്ട ന​ല്ലൊ​രു ദി​വ​സം​ത​ന്നെ ആ​ബ​ട്ട​ച്ച​ന് ഇ​ങ്ങ​നൊ​രു പൂ​തി ക​യ​റി​യ​ല്ലോ! കൊ​ടും​കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കാ​ണു യാ​ത്ര. എ​ന്താ​ണു സം​ഭ​വി​ക്കാ​ൻ പാ​ടി​ല്ലാ​ത്ത​ത്?
ത​ണു​പ്പു വ​യ്യാ​തെ പ​ക​ൽ നേ​ര​ത്തേ മ​ട​ങ്ങി. കൂ​ടു​ത​ൽ ത​ണു​പ്പി​നെ​യും​കൊ​ണ്ടാ​ണു സ​ന്ധ്യ​വ​രു​ന്ന​ത്.

വ​നം തു​ട​ങ്ങു​ന്നി​ട​ത്തു കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ ഒ​രു പ​യ്യ​ൻ കാ​ത്തു​നി​ൽ​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അ​ച്ച​നും തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും അ​ടു​ത്തെ​ത്തി​യ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ൻ ഒ​ന്നും പ​റ​യാ​തെ വ​ഴി​കാ​ട്ടി​യാ​യി മു​ന്നേ ന​ട​ന്നു.
അ​ച്ച​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു: ""എ​ന്താ നി​ന്‍റെ പേ​ര്?’’
ത​ന്നോ​ടോ ചോ​ദ്യം, അ​തെ​ന്തി​ന്, എ​ന്ന മ​ട്ടി​ൽ അ​വ​ൻ അ​ച്ച​ന്‍റെ നേ​ർ​ക്കു മു​ഖം അ​ല്പം തി​രി​ച്ചു.
"" നി​ന്‍റെ പേ​ര് എ​ന്തെ​ന്നാ ചോ​ദി​ച്ച​ത്,’’ അ​ച്ച​ൻ.
"" മൂ​ത്ത​വ​ൻ,’’ അ​വ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. എ​ന്നി​ട്ട്, സം​ഭാ​ഷ​ണ​ത്തി​ലൊ​ന്നും ത​നി​ക്കു താ​ത്പ​ര്യ​മി​ല്ലെ​ന്ന ഭാ​വ​ത്തി​ൽ അ​വ​ൻ മു​ന്നോ​ട്ടു ന​ട​ന്നു - ഇ​ട​യ്ക്കി​ടെ ക​ല്ലു​ക​ൾ ത​ട്ടി​ത്തെ​റി​പ്പി​ച്ചും കു​റ്റി​ച്ചെ​ടി​ക​ളെ ത​ലോ​ടി​യും.
കു​റെ ചെ​ന്ന​പ്പോ​ൾ ഒ​റ്റ​യ​ടി​പ്പാ​ത​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ല്പ​മ​ക​ലെ ഒ​രു കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ൽ എ​ന്തോ അ​ന​ക്കം ശ്ര​ദ്ധി​ച്ച അ​വ​ൻ അ​വി​ടേ​ക്കു പ​തു​ങ്ങി​ച്ചെ​ന്ന് ഒ​രു മു​യ​ലി​നെ പി​ടി​ച്ചെ​ടു​ത്തു. അ​തി​നെ കൈ​യി​ൽ​വ​ച്ചു ത​ലോ​ടി​ക്കൊ​ണ്ടു കു​റേ നേ​രം നി​ന്നു.

അ​വ​നു ക്രി​സ്മ​സി​നു ചു​ട്ടു​തി​ന്നാ​ൻ വ​ക​യാ​യി എ​ന്ന് അ​ച്ച​നും തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും ക​രു​തി. എ​ന്നാ​ൽ, അ​വ​ൻ മു​യ​ലി​നെ കു​റ്റി​ക്കാ​ട്ടി​ൽ തി​രി​കെ കൊ​ണ്ടു വി​ട്ടു.
"" നീ​യെ​ന്താ അ​തി​നെ വി​ട്ടു​ക​ള​ഞ്ഞ​ത്?’’ അ​ച്ച​ൻ ചോ​ദി​ച്ചു.
അ​ച്ച​ന്‍റെ മു​ഖ​ത്തു നോ​ക്കി​യ​ശേ​ഷം അ​വ​ൻ ത​ല​കു​നി​ച്ചു ന​ട​ന്നു​കൊ​ണ്ടു പ​റ​ഞ്ഞു: ""അ​വ​ൻ എ​ന്നെ നോ​ക്കി ചി​രി​ച്ചു.’’
അ​ച്ച​ന് അ​വ​നോ​ടു വ​ലി​യ സ്നേ​ഹം തോ​ന്നി. അ​വ​നെ​ക്കു​റി​ച്ചു വ​ലി​യ മ​തി​പ്പും.
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ സ്വ​രം​താ​ഴ്ത്തി പ​റ​ഞ്ഞു: "" അ​വ​ൻ മൂ​ക്കു​മു​ട്ടേ തി​ന്നി​ട്ടാ​വും വ​ന്നി​രി​ക്കു​ന്ന​ത്.’’
കാ​ടു കൂ​ടു​ത​ൽ കൂ​ടു​ത​ൽ ക​റു​ത്തു​കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു. ആ​കാ​ശം കാ​ണാ​നേ​യി​ല്ല. നി​ല​ത്തു മ​ഞ്ഞു​റ​ഞ്ഞു​കി​ട​ക്കു​ന്നു. ഈ ​മ​ഞ്ഞി​ലൂ​ടെ, ഇ​രു​ട്ടി​ലൂ​ടെ, എ​ത്ര ദൂ​രം ന​ട​ക്കേ​ണ്ടി​വ​രു​മെ​ന്ന ചി​ന്ത തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നെ വ​ലി​യ രോ​ഷ​ത്തി​ലും ക്ഷീ​ണ​ത്തി​ലും എ​ത്തി​ച്ചി​രു​ന്നു. എ​ന്നാ​ൽ, ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​നു വ​ലി​യ ക്ഷീ​ണ​മു​ള്ള​താ​യി തോ​ന്നി​യി​ല്ല. ത​ന്‍റെ മെ​ല്ലി​ച്ച ചെ​റി​യ കാ​ലു​ക​ൾ നീ​ട്ടി​ച്ച​വി​ട്ടി ആ​വു​ന്ന​ത്ര ചു​റു​ചു​റു​ക്കോ​ടെ അ​ദ്ദേ​ഹം ന​ട​ന്നു.

അ​വ​ർ ഒ​രു ഗു​ഹ​യ്ക്കു മു​ന്നി​ലെ​ത്തി. അ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും കാ​ട് ഇ​രു​ട്ടി​ന്‍റെ ക​ട​ലാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. പ​യ്യ​ൻ ത​ല​കു​നി​ച്ചു ഗു​ഹ​യ്ക്കു​ള്ളി​ലേ​ക്കു ക​യ​റി. മു​ടി​യി​ലെ​യും താ​ടി​യി​ലെ​യും മ​ഞ്ഞു​ധൂ​ളി ത​ട്ടി​ക്ക​ള​ഞ്ഞ് ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​നും, മ​ടി​ച്ചു​മ​ടി​ച്ചു തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും അ​വ​നെ പി​ന്തു​ട​ർ​ന്നു. ഗു​ഹ​യു​ടെ ഒ​രു കൈ​വ​ഴി​യി​ലൂ​ടെ കു​റെ ന​ട​ന്ന​പ്പോ​ൾ കൂ​ടു​ത​ൽ വി​സ്താ​ര​മു​ള്ള മ​റ്റൊ​രു ഗു​ഹ. അ​വി​ടെ തീ ​കൂ​ട്ടി എ​ന്തോ പാ​കം​ചെ​യ്യു​ന്ന കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള. അ​വി​ട​വി​ടെ ക​ളി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടി​രി​ക്കു​ന്ന കു​ട്ടി​ക​ൾ. പാ​റ​പ്പു​റ​ത്തു വൈ​ക്കോ​ൽ വി​രി​ച്ചു കി​ട​ന്നു​റ​ങ്ങു​ന്ന കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ൻ ത​ന്ത.
"" വ​രൂ, അ​ച്ചാ. ര​ണ്ടു​പേ​രും വ​രൂ. ഇ​വി​ടെ​യി​രു​ന്നു തീ​യ് കാ​ഞ്ഞോ​ളൂ. ന​ട​ന്നി​ട്ടു ക്ഷീ​ണ​മു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കു​മ​ല്ലോ. ഞ​ങ്ങ​ടെ തീ​റ്റ വ​ല്ല​തും ക​ഴി​ക്കു​മോ?’’
""വേ​ണ്ട,’’ അ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. ""ഞാ​ൻ കൊ​ണ്ടു​വ​ന്നി​ട്ടു​ണ്ട്.’’ ആ​ശ്ര​മ​ത്തി​ൽ​നി​ന്നു കൊ​ണ്ടു​പോ​ന്ന ഉ​ണ​ക്ക​റൊ​ട്ടി​യെ​ടു​ത്ത് അ​ദ്ദേ​ഹം കു​ട്ടി​ക​ൾ​ക്കും ത​ള്ള​യ്ക്കും കൊ​ടു​ത്തു. തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും കു​റ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്ത് ബാ​ക്കി അ​ച്ച​ൻ ക​ഴി​ച്ചു.

""ക്ഷീ​ണ​മു​ണ്ടെ​ങ്കി​ൽ ഉ​റ​ങ്ങി​ക്കൊ​ള്ളൂ,’’ വൈ​ക്കോ​ൽ നി​ല​ത്തു വി​രി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള പ​റ​ഞ്ഞു.""​സ​മ​യ​മാ​വു​ന്പോ​ൾ ഞാ​ൻ വി​ളി​ക്കാം. ഞാ​ൻ ഉ​റ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല.’’
""ഞാ​നും ഉ​റ​ങ്ങു​ന്നി​ല്ല,’’ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ പ​റ​ഞ്ഞു. ഉ​റ​ങ്ങു​ന്പോ​ൾ ത​ങ്ങ​ളെ കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം അ​പാ​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​യേ​ക്കും എ​ന്ന ഭ​യ​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു അ​യാ​ൾ.
കി​ട​ന്ന​പാ​ടേ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന​ച്ച​ൻ ഉ​റ​ക്ക​മാ​യി.
എ​വി​ടെ​യോ നേ​ർ​ത്ത മ​ണി​ക​ൾ മു​ഴ​ങ്ങു​ന്ന​തു കേ​ട്ടാ​ണ് അ​ച്ച​ൻ ഉ​ണ​ർ​ന്ന​ത്. ക്രി​സ്മ​സ് മ​ണി​ക​ള​ല്ലേ? അ​തേ. അ​ദ്ദേ​ഹം ത​പ്പി​ത്ത​ട​ഞ്ഞ് എ​ഴു​ന്നേ​ൽ​ക്കാ​ൻ ശ്ര​മി​ച്ചു. തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ സ​ഹാ​യി​ച്ചു.
""സ​മ​യ​മാ​യി,’’ കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള പ​റ​ഞ്ഞു.
എ​ല്ലാ​വ​രും തി​ടു​ക്ക​ത്തി​ൽ ഗു​ഹ​യ്ക്കു പു​റ​ത്തേ​ക്കു ന​ട​ന്നു. കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ൻ ഉ​ൾ​പ്പെ​ടെ. ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​നു പി​ന്നി​ലാ​യി തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും നീ​ങ്ങി.
""ഈ ​കൊ​ടും​കാ​ട്ടി​ലെ​ങ്ങ​നെ ക്രി​സ്മ​സ് മ​ണി​ക​ൾ കേ​ൾ​ക്കു​ന്നു?’’ അ​ച്ച​ൻ അ​ദ്ഭു​തം കൂ​റി.
""അ​താ​ണോ വ​ല്യ കാ​ര്യം?’’ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന് അ​തി​ൽ ഒ​ര​ദ്ഭു​ത​വും തോ​ന്നി​യി​ല്ല.
ഗു​ഹ​യ്ക്കു​പു​റ​ത്തു ക​ട​ന്ന​പ്പോ​ൾ അ​യാ​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ""ഇ​വി​ടെ എ​ന്തു​ണ്ടെ​ന്നാ​ണ്? ഒ​രു മാ​റ്റ​വും ഞാ​ൻ കാ​ണു​ന്നി​ല്ല. ഇ​രു​ട്ടും കൊ​ടും​ത​ണു​പ്പും മാ​ത്രം?’’

കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം പൂ​ർ​ണ നി​ശ​ബ്ദ​ത​യോ​ടെ കാ​ട്ടി​ലേ​ക്കി​റ​ങ്ങി എ​ന്തോ കാ​ത്തു​നി​ന്നു. അ​ച്ച​നും തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​നും അ​വ​രു​ടെ പി​ന്നി​ൽ ചെ​ന്നു​നി​ന്നു. ഇ​പ്പോ​ൾ ക്രി​സ്മ​സ് മ​ണി​ക​ൾ കേ​ൾ​ക്കാ​നി​ല്ല.
ദൂ​രെ​നി​ന്ന്, അ​തോ ആ​കാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നോ, ഒ​ര​ന​ക്കം. കാ​റ്റൂ​തു​ക​യാ​ണ്. ഇ​ളം ചൂ​ടു​ള്ള കാ​റ്റ്.
വ​ന​ത്തി​ന്‍റെ ഘ​ന​ശ്യാ​മം നേ​ർ​ത്തു​വ​രു​ന്ന​താ​യി തോ​ന്നി. എ​വി​ടെ​നി​ന്നോ വ​ന​ത്തി​ന്‍റെ മേ​ൽ വെ​ളി​ച്ചം വീ​ഴു​ന്നു. ഇ​ത്തി​രി ചു​വ​ന്ന മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യൊ​രു വെ​ളി​ച്ചം. മ​ര​ങ്ങ​ളു​ടെ ഉ​യ​ർ​ന്ന ശാ​ഖ​ക​ൾ തെ​ളി​ഞ്ഞു​വ​രു​ന്നു.
പാ​ദ​ങ്ങ​ൾ​ക്കു കീ​ഴി​ൽ​നി​ന്നു മ​ഞ്ഞു​രു​കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. അ​ത് അ​രു​വി​യാ​യി മാ​റു​ന്ന​തി​ന്‍റെ സം​ഗീ​തം. മ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ പ​ക്ഷി​ക​ൾ ചി​ല​യ്ക്കു​ന്നു. നേ​രം പു​ല​രു​ക​യാ​ണോ?
അ​ല്ല, സ​മ​യം പാ​തി​രാ​യാ​ണ്. പ​ക്ഷേ, വ​ന​ത്തി​നു​മേ​ൽ ഒ​രു അ​രു​ണോ​ദ​യം സം​ഭ​വി​ക്കു​ന്നു.
മ​ഞ്ഞ് അ​തി​വേ​ഗ​ത്തി​ൽ ഉ​രു​കി​മാ​റി​യ നി​ല​ത്തു പു​ൽ​നാ​ന്പു​ക​ൾ പൊ​ടി​ക്കു​ന്നു. നാ​ന്പു​ക​ൾ വ​ള​ർ​ന്നു ചെ​ടി​ക​ളാ​യി മാ​റു​ന്നു. ചെ​ടി​ക​ൾ പു​ഷ്പി​ക്കു​ന്നു. ഓ​രോ​ത​രം ചെ​ടി​യും പു​ഷ്പി​ക്കു​ന്പോ​ൾ ഓ​രോ​ത​രം സൗ​ര​ഭ്യം. പു​ഷ്പ​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു തേ​നു​ണ്ണാ​ൻ എ​വി​ടെ​നി​ന്നോ പ​റ​ന്നെ​ത്തു​ന്ന പൂ​ന്പാ​റ്റ​ക​ൾ. തേ​നീ​ച്ച​ക​ളു​ടെ ഇ​ര​ന്പം.

മ​ര​ങ്ങ​ളെ​ല്ലാം എ​ത്ര വേ​ഗ​മാ​ണു കു​രു​ന്നി​ല​ക​ൾ ചൂ​ടി​യ​ത്! പാ​ട​ല​മാ​യ പ​ല്ല​വ​ങ്ങ​ൾ എ​ത്ര​വേ​ഗം പ​ച്ചി​ല​ച്ചാ​ർ​ത്തു​ക​ളാ​യി! അ​നേ​കം മ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ പൂ​ക്ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞു. മ​ര​ങ്ങ​ളി​ൽ​നി​ന്നു പൂ​മ​ഴ. പ​ച്ച​പ്പു​ൽ​ത്ത​ട​ങ്ങ​ളി​ൽ ത​രു​ക്ക​ളു​ടെ പു​ഷ്പാ​ർ​ച്ച​ന.
അ​നേ​കം ശാ​ഖി​ക​ൾ പെ​ട്ടെ​ന്നു ക​നി​ക​ൾ ചൂ​ടി. അ​വ​യു​ടെ ന​റു​മ​ണം കേ​ട്ടു ചി​റ​ക​ടി​ച്ചെ​ത്തു​ന്ന കി​ളി​ക​ൾ. ആ​കാ​ശ​ത്തു​നി​ന്നു വീ​ഴു​ന്ന ശോ​ണ​മ​യൂ​ഖ​ങ്ങ​ളി​ൽ വെ​ട്ടി​ത്തി​ള​ങ്ങു​ന്ന ക​നി​ക​ൾ.
കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബ​ത്തി​ലെ കു​ട്ടി​ക​ൾ അ​ത്യാ​ഹ്ലാ​ദ​ത്താ​ൽ തു​ള്ളി​ച്ചാ​ടി. അ​വ​ർ പ​ച്ച​പ്പു​ൽ​പ്പു​റ​ത്തു കി​ട​ന്നു​രു​ണ്ടു​മ​റി​ഞ്ഞു. കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ൻ ത​ന്ത​യും കൊ​ള്ള​ക്കാ​രി​ത്ത​ള്ള​യും വാ​യ്പൊ​ളി​ച്ചു ചി​രി​ച്ച് എ​ല്ലാം ക​ണ്ടു​നി​ൽ​ക്കു​ക​യും നൃ​ത്തം ച​വി​ട്ടു​ക​യും ചെ​യ്തു. ഇ​പ്പോ​ൾ അ​വ​ർ കാ​ട്ടു​വാ​സി​ക​ളാ​ണെ​ന്നേ തോ​ന്നി​ല്ല.
""ദൈ​വ​മേ,’’ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ നി​ശ്വ​സി​ച്ചു. ‘’സ്വ​ർ​ഗ​ത്തി​ന്‍റെ രു​ചി അ​ങ്ങ് എ​ന്‍റെ നാ​വി​ൽ വ​ച്ചു​ത​രു​ക​യാ​ണ​ല്ലോ, ഈ ​കാ​ഴ്ച​ക​ളി​ലൂ​ടെ. ചു​രു​ക്കം പേ​ർ​ക്കു മാ​ത്രം അ​ങ്ങു ന​ൽ​കു​ന്ന അ​നു​ഭ​വം. നി​ന​ക്കു സ്തു​തി. സ്തു​തി.’’
കാ​യ്ക​ൾ കൊ​ത്തി​യെ​ടു​ത്തു പ​റ​വ​ക​ൾ ശാ​ഖി​ക​ളു​ടെ ഏ​റ്റ​വും ഉ​യ​ർ​ന്ന ശാ​ഖ​ക​ളി​ലേ​ക്കു പ​റ​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു - ദൈ​വ​ത്തെ സ്തു​തി​ക്കാ​നാ​യി​രി​ക്ക​ണം.

ലോ​ല​ല​ത​ക​ൾ നീ​ണ്ടു​യ​ർ​ന്നു വ​ള​ഞ്ഞു മെ​ത്രാ​ന്‍റെ അം​ശ​വ​ടി​യു​ടെ രൂ​പം പ്രാ​പി​ച്ചു.
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ പെ​ട്ടെ​ന്നു ബി​ഷ​പ്പി​നെ ഓ​ർ​മി​ച്ചു. അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു സ​മ്മാ​നി​ക്കാ​മെ​ന്നു താ​ൻ പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്ന പൂ​വി​നെ​പ്പ​റ്റി ഓ​ർ​ത്തു.
അ​പ്പോ​ഴാ​ണു അ​ലൗ​കി​ക​മാ​യൊ​രു സൗ​ര​ഭ്യം അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​ന്‍റെ ഘ്രാ​ണേ​ന്ദ്രി​യ​ത്തെ ഉ​രു​മ്മി​യ​ത്.
ഇ​തു​പോ​ലൊ​രു സു​ഗ​ന്ധം... അ​സാ​ധ്യം.... ദൈ​വ​മേ!
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ ചു​റ്റും നോ​ക്കി: എ​വി​ടെ​നി​ന്നാ​ണി​ത്? എ​വി​ടെ​നി​ന്ന്?
കു​നി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കി​യ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തി​നു വി​ശ്വ​സി​ക്കാ​നാ​യി​ല്ല - ത​ന്‍റെ കാ​ല​ടി​യി​ൽ​നി​ന്ന് അ​ല്പ​മ​ക​ലെ അ​പൂ​ർ​വ​ദ​ർ​ശി​ത​മാ​യൊ​രു ചെ​ടി​യി​ൽ വി​രി​ഞ്ഞു​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന അ​നു​പ​മ സു​ന്ദ​ര​മാ​യ പൂ​വ്. സ്വ​ർ​ഗീ​യ​മ​നോ​ഹ​രം. ദ​ല​ങ്ങ​ളു​ടെ കേ​ന്ദ്രം സ്വ​ർ​ണം​പോ​ലെ മി​ന്നു​ന്നു. ബാ​ക്കി​ഭാ​ഗം വെ​ള്ളി​പോ​ലെ മി​ന്നു​ന്നു. നീ​ഹാ​രാ​ർ​ദ്ര​മാ​യ പൂ​വി​നെ നേ​ർ​ത്തൊ​രു കാ​റ്റ് തൊ​ട്ടി​ലാ​ട്ടു​ന്നു.
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന്‍റെ ക​ണ്ണു​ക​ൾ നി​റ​ഞ്ഞൊ​ഴു​കി. ദൈ​വ​മേ, ഈ ​കാ​ഴ്ച നീ​യെ​നി​ക്ക് അ​നു​വ​ദി​ച്ച​ല്ലോ.

ആ ​നി​മി​ഷ​മാ​ണു തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ന്‍റെ സ്വ​ര​മു​യ​ർ​ന്ന​ത്: ""ഇ​തൊ​ന്നും യ​ഥാ​ർ​ഥ​മ​ല്ല! ഇ​തു മ​ന്ത്ര​വാ​ദ​മാ​ണ്! കൂ​ടോ​ത്ര​മാ​ണ്! പി​ശാ​ചി​ന്‍റെ പ​ണി​യാ​ണ്!’’
ത​ന്‍റെ ചു​മ​ലി​ലി​രി​ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി​യ ഒ​രു അ​രി​പ്രാ​വി​നെ അ​യാ​ൾ കൈ​കൊ​ണ്ടു ത​ട്ടി​ത്തെ​റി​പ്പി​ച്ചു. ‘’പോ, ​ശ​വ​മേ!’’
പൊ​ടു​ന്ന​നേ ആ​കാ​ശ​ത്തെ അ​രു​ണാ​ഭ അ​സ്ത​മി​ച്ചു. എ​വി​ടെ​യും ഇ​രു​ൾ. അ​ടു​ത്തു​നി​ൽ​ക്കു​ന്ന​വ​രെ​ക്കൂ​ടി കാ​ണാ​നാ​വാ​ത്ത ത​ര​ത്തി​ലു​ള്ള ഇ​രു​ൾ. എ​ന്തോ നി​ല​ത്തു പ​തി​ക്കു​ന്ന ശ​ബ്ദം കേ​ട്ടു. അ​സ​ഹ്യ​മാ​യ ശീ​തം. എ​ല്ലാ​വ​രും കി​ടു​കി​ടേ വി​റ​യ്ക്കാ​ൻ തു​ട​ങ്ങി. എ​ല്ലാം നി​ശ​ബ്ദ​മാ​യി​ക്ക​ഴി​ഞ്ഞി​രു​ന്നു.
അ​വ​ർ ഗു​ഹ​യി​ലേ​ക്കോ​ടി. അ​വി​ടെ എ​ത്തി​യ​പ്പോ​ഴാ​ണ്, ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ ത​ങ്ങ​ളോ​ടൊ​പ്പ​മി​ല്ലെ​ന്നു തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​റി​ഞ്ഞ​ത്. അ​യാ​ൾ പ​ന്തം കൊ​ളു​ത്തി പു​റ​ത്തി​റ​ങ്ങി ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​നെ തെ​ര​ഞ്ഞു.
അ​ദ്ദേ​ഹം, നി​ന്നി​രു​ന്നി​ട​ത്തു​ത​ന്നെ ക​മി​ഴ്ന്നു​വീ​ണു കി​ട​പ്പു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ അ​ദ്ദേ​ഹ​ത്തെ കു​ലു​ക്കി​നോ​ക്കി. അ​ന​ക്ക​മി​ല്ല. ജീ​വ​നി​ല്ല.

അ​യാ​ൾ ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന്‍റെ കൃ​ശ​ഗാ​ത്രം ചു​മ​ലി​ലേ​റ്റി ആ​ശ്ര​മ​ത്തി​ലേ​ക്കു ന​ട​ന്നു.
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ന്‍റെ മു​ഖ​ത്തു പ്ര​കാ​ശി​ച്ചു​നി​ന്ന പു​ഞ്ചി​രി ക​ണ്ട് ആ​ശ്ര​മ​വാ​സി​ക​ൾ പ​റ​ഞ്ഞു: ‘’വ​ള​രെ സ​ന്തോ​ഷ​വാ​നാ​യാ​ണ് അ​ദ്ദേ​ഹം മ​രി​ച്ച​ത്. ക​ണ്ടി​ല്ലേ, പൂ​പോ​ലു​ള്ള ചി​രി.’’
ആ​ശ്ര​മാ​ധി​പ​ൻ ത​ന്‍റെ വ​ല​തു​കൈ​പ്പ​ട​ത്തി​നു​ള്ളി​ൽ എ​ന്തോ മു​റു​കെ​പ്പി​ടി​ച്ചി​രി​ക്കു​ന്ന​താ​യി തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ ശ്ര​ദ്ധി​ച്ചു. അ​യാ​ളാ കൈ​ത്ത​ലം തു​റ​ന്നു. ഒ​രു ചെ​ടി​യു​ടെ വേ​രു​ഭാ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു അ​ത്.
മ​രി​ക്കു​ന്ന നി​മി​ഷ​ത്തി​ൽ അ​ദ്ദേ​ഹം ആ ​പൂ​ച്ചെ​ടി​യു​ടെ ഭാ​ഗം മ​ണ്ണോ​ടു ചേ​ർ​ത്തു കൈ​ക്കു​ള്ളി​ലാ​ക്കി​യി​രു​ന്നു...
ആ ​ചെ​ടി തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ ആ​ശ്ര​മോ​ദ്യാ​ന​ത്തി​ൽ ന​ട്ടു. ഹേ​മ​ന്ത​ത്തി​നു ശേ​ഷം വ​സ​ന്തം വ​ന്ന​തോ​ടെ ചെ​ടി മു​ള​ച്ചു. അ​തു മെ​ല്ലെ മെ​ല്ലെ വ​ള​ർ​ന്നു.
പ​ക്ഷേ, അ​തി​ലൊ​രു പൂ​വു​മു​ണ്ടാ​യി​ല്ല.
ഗ്രീ​ഷ്മ​വും ശ​ര​ത്കാ​ല​വും ക​ട​ന്നു​പോ​യി. ചെ​ടി പു​ഷ്പി​ച്ചി​ല്ല. പി​ന്നെ ഹേ​മ​ന്തം. ഒ​രു ചെ​ടി​യും പു​ഷ്പി​ക്കാ​ത്ത ഹേ​മ​ന്തം. കാ​ട്ടി​ൽ​നി​ന്നു​ള്ള ആ ​ചെ​ടി​യും നി​ർ​വി​കാ​ര​മാ​യി നി​ന്നു.
പ​ക്ഷേ...
ക്രി​സ്മ​സി​ന്‍റെ ത​ലേ രാ​ത്രി​യി​ൽ... പാ​തി​രാ ക​ഴി​ഞ്ഞ​പ്പോ​ൾ... ആ ​ചെ​ടി പൂ​ത്തു.

ക്രി​സ്മ​സ് പു​ല​രി​യി​ൽ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ ആ ​പൂ​വു​മാ​യി ബി​ഷ​പ്പി​ന്‍റെ അ​ര​മ​ന​യി​ലേ​ക്കോ​ടി.
ലോ​ക​ത്തു​ള്ള ഏ​തു പൂ​വി​നെ​ക്കാ​ളും മ​നോ​ഹ​ര​മാ​യ ആ ​പൂ​വു​ക​ണ്ട്, ബി​ഷ​പ് അ​ദ്ഭു​ത​പ്പെ​ട്ടു.
അ​തി​ന്‍റെ ക​ഥ തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ പ​റ​ഞ്ഞ​വ​സാ​നി​പ്പി​ച്ച​പ്പോ​ൾ ബി​ഷ​പ് ഒ​രു ഉ​ത്ത​ര​വ് എ​ഴു​തി​യു​ണ്ടാ​ക്കി. കാ​ട്ടി​ൽ ക​ഴി​യു​ന്ന കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​നെ കു​റ്റ​വി​മു​ക്ത​നാ​യി പ്ര​ഖ്യാ​പി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടു​ള്ള ഉ​ത്ത​ര​വ്.
""എ​നി​ക്കു പൂ​വു ത​രാ​മെ​ന്ന് അ​ച്ച​ൻ പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. എ​ങ്കി​ൽ കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​നു മാ​പ്പു ന​ൽ​കാ​മെ​ന്നു ഞാ​നും പ​റ​ഞ്ഞി​രു​ന്നു. അ​ച്ച​ൻ വാ​ക്കു പാ​ലി​ച്ചു. ഞാ​ൻ എ​ന്‍റെ വാ​ക്കും പാ​ലി​ക്കു​ന്നു.’’

ബി​ഷ​പ്പി​ന്‍റെ ക​ല്പ​ന​യു​മാ​യി തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ കാ​ട്ടി​ലെ​ത്തി. അ​യാ​ളെ ക​ണ്ട​പ്പോ​ൾ കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ൻ ത​ന്ത ക​ലി​പൂ​ണ്ടു പാ​ഞ്ഞെ​ത്തി. തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ കാ​ര​ണം ക​ഴി​ഞ്ഞ​വ​ർ​ഷം ക്രി​സ്മ​സ് രാ​ത്രി​യു​ടെ അ​ദ്ഭു​തം ഇ​ട​യ്ക്കു മു​റി​ഞ്ഞെ​ന്നു മാ​ത്ര​മ​ല്ല, ഇ​ത്ത​വ​ണ അ​ദ്ഭു​ത​രാ​ത്രി ഉ​ണ്ടാ​യ​തു​മി​ല്ല.
തോ​ട്ട​ക്കാ​ര​ൻ കു​റ്റ​മേ​റ്റു. എ​ന്നാ​ൽ, അ​യാ​ൾ ബി​ഷ​പ്പി​ന്‍റെ ക​ല്പ​ന കൊ​ള്ള​ക്കാ​ര​ന്‍റെ കൈ​യി​ൽ വ​ച്ചു​കൊ​ടു​ത്തു. അ​ത് കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം തീ​രെ പ്ര​തീ​ക്ഷി​ച്ചി​രു​ന്നി​ല്ല.

ആ ​വ​ർ​ഷ​ത്തെ ക്രി​സ്മ​സ് കൊ​ള്ള​ക്കു​ടും​ബം നാ​ട്ടി​ലാ​ണ് ആ​ഘോ​ഷി​ച്ച​ത്. പി​ന്നീ​ടു ജീ​വി​ച്ച​തും നാ​ട്ടി​ൽ മ​റ്റെ​ല്ലാ ഗ്രാ​മീ​ണ കു​ടും​ബ​ങ്ങ​ളെ​യും പോ​ലെ.

ജോ​ണ്‍ ആ​ന്‍റ​ണി